Kom van dat dak af, ik waarschuw niet meer!

Als je niet meer weet of je nu aan het poepen of pissen, dan weet je dat het niet goed zit. Het is vrijdag als ik met krampen in mijn maag wakker word. Ik snel naar de wc omdat ik voel dat er iets ernstig aan de hand is.  Mochten jullie nu denken dat de details van deze horrorscène jullie bespaard zal blijven, dan hebben jullie het goed mis. (Leon kan dit overslaan, want dit overkomt hem wekelijks)

Eerst wat informatie vooraf. We zijn na de onvergetelijke zee-execursie nog bij twee restaurants gaan eten. Niet omdat we honger hadden, maar bij het eerste restaurant was het ronduit smerig. Daisy proefde het meteen, ik gaf ze nog het voordeel van de twijfel. Volgens mij zei ik ook dat ze niet zo moest zeuren en dat het wel meeviel. Karma is wat dat betreft onverbiddelijk en uit zich in allerlei rare vormen, zoals in de diarree die ik de volgende dag kreeg.

Het blijft maar regenen uit mijn achterste. Geen enkele invloed heb ik nog op de jongens die mijn kringspieren besturen. Een mix van bruine en oranje stralen zorgen  ervoor dat het NAP van de wc-pot een kritiek punt bereikt. Ik ben aan multitasken als een dolle: doorspoelen en poepen tegelijkertijd. 

Enfin. Het overkomt iedereen die naar Azië op vakantie gaat. Ik kan gelukkig tot 12 uur uitslapen in het Spin Hostel (lees: viersterren Hotel). Maar eenmaal wakker, blijkt de situatie in mijn maag onveranderd ernstig.  Omdat de aandrang zo plotseling opkomt, ben, ik bang om verre afstanden af te leggen waar geen wc’s in de buurt zijn. 

En juist dat staat vrijdag op het programma: flink wat meters afleggen om het volgende hostel te bereiken. The Garden Bay Beach Resort ligt namelijk zo afgelegen dat er ook geen tricycles-taxi’s ernaartoe rijden. Het is ongeveer twintig minuten lopen van El Nido. Over het strand en door het jungle. We zoeken meteen een apotheek op om wat medicatie te halen. En de pillen doen hun werk. Al is de weg naar het resort wel pittig. Het is extreem warm en drukkend weer (sorry, ik weet dat het daar ook niet al te best is). De eerste dag dat we geen zon zien hier op de Filipijnen. Na bijna een half uur sjokken over het strand zien we in de verte verschillende hangmatten boven het strand schommelen. Zeik nat en bek af dumpen we onze tassen voor de ingang van onze nieuwe bestemming.

We hadden vooraf sterk de twijfels of dit resort iets voor ons zou zijn. Immers, alle luxe ontbreekt. Geen warm water, ver weg van de bewoonde wereld en alles is heel erg basic. Maar de twijfel blijkt ongegrond. Dit was precies wat we nodig hebben.. Even weg uit de drukte van El Nido (het is hier zo hectisch, dat het me niet zou verbazen als ze de volgende orkaan naar dit stadje vernoemen), geen excursies of andere verplichtingen aan ons hoofd. Echt even bijkomen. Vakantie zoals vakantie hoort te zijn. We liggen uren in de hangmatten, eten heerlijk en genieten  van het resort zelf. Want, het is werkelijk prachtig wat ze hebben gemaakt. Simpele huisjes, maar mooi verwerkt in de omgeving. Wakker worden aan het strand, wie wil dat nou niet? Bovendien – zo worden  we gewaarschuwd – er zitten ook apen in dit gebied. 

En na amper een half uur is de eerste aap al gespot. Zo klein als een eekhoorntje, slingerend van de ene palmboom naar de andere. Daisy baalt ontzettend dat ze hem op het nippertje mist. Maar deze brutale aap zou nog van zich laten horen, zo blijkt  later. Eerst een ander probleem. Hagedissen. Ik vind ze vies en moet er niets van hebben. En een kamer met hen delen doe ik al helemaal niet. Maar het feit is dat er drie hagedissen in onze kamer rondlopen.  Vier uur lang heb ik op een plan zitten broeden om ze uit de kamer te krijgen, maar de conclusie is dat Booking.com een dubbele boeking heeft gemaakt en dat we met deze drie rakkers de nacht gaan doorbrengen.  Ik ben echter zo uitgeput dat al om acht uur mijn rolluiken naar beneden denderden. 

Zaterdagochtend worden  we – hoe kan het ook anders – wakker gemaakt  door een haan. Ik tenminste. Daisy was al om zes uur opgestaan en zag nog de zon opkomen vanuit een hangmat. Na een heerlijk ontbijtje pakken we onze tassen in.. Omringd door een orkest aan natuurgeluiden, horen we opeens een harde plof op het dak.  Zee monkey has returned. Daisy smijt – uit schrik – de deur dicht. De aap blijft op het dak rondrennen. Ik besluit om hem te confronteren met zijn brutaal gedrag en ren naar buiten. De aap is nergens te bekennen. Ik weer naar binnen. Plof. Daar is  ie weer. Ik naar buiten. Aap weg. Dit tafareel herhaalt zich een paar keer.  Hij lachte zich ongetwijfeld suf, maar ik kreeg hem niet te pakken. En zo  ondervonden we zelf waar het gezegde ‘brutale aap’ vandaan komt.

We nemen afscheid van de aap, de lieve mensen van het Garden Bay Beach Resort en trekken richting de hectiek van El Nido waar ons een briefing wacht voor onze bootexpeditie naar het eiland Coron. Twee nachten en drie dagen op een boot met 11andere toeristen. Iedereen is er lovend over en wij kunnen niet wachten op het volgende avontuur. Drie dagen op zee, ay ay Captain! 

From Philippines with love,

Martin