Luxe-paardje met een vleugje backpacker

Vandaag gaan we de zee op, met de bangka: een boot die gestabiliseerd wordt door bamboe waarbij je je afvraagt of dat goed komt op open zee. En of dat goed komt. Maar droog kom je niet op je bestemming aan. Gelukkig hadden wij ons goed voorbereid en stonden we met onze zwemkleding en waterdichte tassen bij het strand klaar voor vertrek. Alleen moesten we door het water om onze boot te bereiken. Ik liet me niet ut het veld slaan met mijn roze rokje en teisterde het water om onze boot te bereiken. Eenmaal in de boot en klaar voor vertrek met mijn zwemvest aan, werd ons vriendelijk verzocht de boot te verlaten en een boot of drie verderop opnieuw aan boord te gaan. Een kleinere boot voor slechts 10 mensen. Geen punt, doen we. Vandaag staan er vijf bezichtingen op het programma; drie lagoons, en twee stranden. We beginnen met de lagoons, bij de eerste varen we door kraakhelder water, bij de tweede komen we via een gat in het lijmsteen terecht bij inderdaad een secret lagoon en bij de laatste lagoon huren we een kajak om tot verkenning te gaan. Ik wilde liever zwemmen, maar Martin wilde graag kajakken. Zodoende kwamen we tot een compromis; ik doe niets en martin pedelt. Een prima oplossing wat mij betreft. Martin vond het geweldig in deze "small" lagoon, ik bleef liever op open zee. Achteraf was ik blij om in de kajak te zitten omdat we onderweg allemaal kleine kwallen tegenkwamen.  Mooi om te zien, maar niet als je er tussen zwemt. We vervolgen onze boottocht naar twee parelwitte stranden waar ook lunch geserveerd wordt. Lekkerste wat we tot op heden gegeten hebben hier! Vis, vis, meer vis en fruit. De felle zon op onze nog witte beentjes doet ons ons overmatig smeren. Uit eerdere ervaringen op boottochten in Kroatie weten we dat de zon op het water verradelijk kan zijn. Dat Martin lijkt op een Franse mime-spreker met zijn witte gezicht deel ik nog maar even niet met hem. Terug in het hostel zijn we tevreden met het resultaat- we zijn niet verbrand. We zoeken een ietwat luxer restaurant op, waarbij Martin opmerkt dat hij ons geen typische backpakkers vindt en zijn bijnaam prinsjesje voor mij een paar keer voorbij komt. Het maakt mij niet uit. Een plekje op de eerste verdieping met uitzicht zee en een goede cocktail maakt mij bijzonder blij, dan maar geen echte backpacker. De avond brengen we door in het hostel. Af en toe nog wat rustmomenten inbouwen om ook weer uitgerust thuis te komen over ruim een week. En dan morgen weer vroeg aan het onbijt. 

Daisy