Eindelijk, de thrilla in Manila.

Het allermooiste aan reizen is de kenmerkende geur die ieder land met zich mee draagt. De associaties die je via je neus opdoet blijven op een of ander manier veel langer hangen dan de visuele herinneringen die je opslaat. Zo denken wij direct aan Kroatië als een dennengeur ons neus binnnendringt. De geur van de Dominicaanse Republiek zal ik ook nimmer vergeten. Een zilte, natte geur.

En daarom waren wij beiden zo nieuwsgierig naar de geur van Manila. Een stad met meer dan 1,5 miljoen inwoners (20+ miljoen als je over het metropool van Manila spreekt). En oh wat was rook Manila lekker. De stad ademt CO2. Is het niet van de uitlaatgassen, dan wel van alle barbecues die op iedere hoek van de straat staan te ronken. En het is warm, klef warm.

Om 20.00 uur stonden we buiten, op zoek naar een taxi die ons van het vliegveld van Manila naar ons hostel kon brengen. Taxi's genoeg, maar wij wilden niet afgezet worden. Immers, daar staan de chauffeurs om bekend. Kortom, we waren op zoek naar: een chauffeur met een werkende taxi-meter die zich niet opdringt en integer en betrouwbaar overkomt.

Maar de werkelijkheid is weerbarstiger dan je denkt. Want voordat we wisten zaten we bij iemand in de taxi zonder werkende meter, die net zo betrouwbaar overkwam als een Marokkaan die een nieuwe auto voor de helft van de prijs probeert te verkopen en die nog opdringerig was dan een gemiddelde prostitue op de wallen.

We spraken een prijs af: 400 Filipijnense pesos (8 euro). Maar hij blijf bedelen om meer. 500 euro. In gebrekkig Engels slingerde hij allerlei smoezen door de taxi in de hoop dat wij overstag zouden gaan. Maar Daisy moest er niets van hebben. Uitstappen of 400 pesos. Hij koos voor het laatste, maar toch bleef hij zeuren geurende de rit. Toen hij vertelde dat hij vier dochters had, besloot ik toch om hem te belonen met de 100 pesos. Later vertelde hij dat zijn oudste dochter 15 jaar oud was. Bedankt makker!!

Eenmaal ingecheckt in het hostel, zijn we de stad ingetrokken om de maag te vullen. En dan pas valt op wat voor bijzondere stad Manila is. Het mag dan zondagavond zijn, maar de stad bruist van het leven. Het getoeter van de auto is iets om gek gan te worden. Alsof je een nieuw diersoort ontdekt en je nog probeert te achtethalen hoe zij onderling met elkaar communiceren. Er zit geen logica in het getoeter van de Filipijnen.

En overal ruik je eten. Van goedkope Amerikaanse fastfoodketens zoals McDonald's en Wendy's tot Zuid-Koraanse bbq-restaurants en Indische toko's. Een ding is duidelijk: de Filipijnense keuken bestaat eigenlijk niet. Het zijn vooral de buitenlandae keukens die de stad/het land enorm verrijken. De gebouwen zijn enorm en ogen modern. Je waant af en toe in New York. De neonverlichting doet denken aan steden zoals Bangkok of Las Vegas. Goedkoop maar het maakt de stad wel levendig. En als je niet uitkijkt dan struikel je over kinderen die op de stoep liggen te slapen of om geld lopen te bedelen.

's Avonds hebben we heerlijk Mexicaans en daarna Indiaas gegeten. Ons hostel heeft een bar op de zesde verdieping (boven ons hoofd) met uitzicht op Manilla. Prachtig! Maar na een cocktail hielden we het voor gezien. Het was dan ook bijna half een.

Martin